Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς στην Ελλάδα

Με τον όρο «μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO» εννοείται μία διακριτή θέση ή τόπος (όπως δάσος, όρος, λίμνη, έρημος, μνημείο, κτήριο, σύμπλεγμα ή πόλη) που προτάθηκε και έγινε αποδεκτό στο κατάλογο των μνημείων που διαχειρίζεται το διεθνές Πρόγραμμα Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Επιτροπής Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, που απαρτίζεται από 21 Κράτη Εταίρους εκλεγμένα από τη Γενική Συνέλευση των Εταίρων Κρατών για μια καθορισμένη περίοδο
Το πρόγραμμα στοχεύει στην καταλογογράφηση, την ονοματοδοσία και τη συντήρηση πεδίων ιδιάζουσας πολιτιστικής ή φυσικής σημασίας για την κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις τα καταχωρημένα πεδία χρηματοδοτούνται από το Ταμείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Η έναρξη του προγράμματος έγινε με την αποδοχή και υιοθέτηση της «Συνθήκης για την Προστασία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής και Φυσικής Κληρονομιάς» από το Γενικό Συνέδριο της UNESCO στις 16 Νοεμβρίου 1972. Από τότε έως σήμερα έχουν αναγνωρίσει τη Συνθήκη 180 Εταίροι Κράτη.
Τα Ελληνικά μνημεία και το έτος αποδοχής τους από την UNESCO είναι τα εξής:
• Ναός του Επικούρειου Απόλλωνα (1986)
• Αρχαιολογικός τόπος των Δελφών (1987)
• Ακρόπολη (1987)
• Άγιο Όρος (1988)
• Αρχαιολογικός χώρος Επιδαύρου (1988)
• Παλαιοχριστιανικά και Βυζαντινά μνημεία της Θεσσαλονίκης (1988)
• Μετέωρα (1988)
• Μεσαιωνική πόλη της Ρόδου (1988)
• Αρχαία Ολυμπία (1989)
• Μυστράς (1989)
• Μονή Δαφνίου, Μονή Οσίου Λουκά και Νέα Μονή Χίου (1990)
• Δήλος (1990)
• Πυθαγόρειον και Ηραίον Σάμου (1992)
• Αρχαιολογικός τόπος της Βεργίνας (1996)
• Ιστορικό κέντρο (Χώρα), Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Σπήλαιο Αποκάλυψης στη νήσο Πάτμο (1999)
• Αρχαιολογικοί τόποι των Μυκηνών και της Τίρυνθας (1999)
• Η Παλαιά Πόλη της Κέρκυρας (2007)