Ο περισσότερο μεταφρασμένος πεζογράφος

Καζαντζάκης Νίκος

Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 18 Φεβρουαρίου 1883. Μεγάλωσε σε μια ατμόσφαιρα επαναστατικού πνεύματος και αφοσίωσης στον αγώνα για την απελευθέρωση του νησιού, που διαμόρφωσαν καθοριστικά την ύπαρξή του. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και το Παρίσι. Ήταν συνεργάτης στο μαχητικό όργανο του δημοτικισμού "Νουμάς",με το ψευδώνυμο Πέτρος Ψηλορείτης. Το 1905 πρωτοεμφανίζεται στα γράμματα με το πρώτο του μυθιστόρημα Όφις και κρίνο.
Σε ολόκληρη τη διάρκεια της ζωής του ταξιδεύει και γράφει. Ασχολήθηκε με όλα τα είδη της λογοτεχνίας : έγραψε μυθιστορήματα, ποίηση, ταξιδιωτικά, θέατρο, σενάρια για τον κινηματογράφο, μετάφρασε Όμηρο, Δάντη, Νίτσε, Γκαίτε, Σαίξπηρ, Βερν και Ντίκενς, σύνταξε εγκυκλοπαιδικά και γλωσσικά λεξικά, σχολικά βιβλία και αρθρογράφησε σε ελληνικές και ρωσικές εφημερίδες. Το σημαντικότερο έργο της ζωής του σύμφωνα με τον ίδιο αποτελεί «η Οδύσσεια», ένα έπος με 24 ραψωδίες, που του πήρε 14 χρόνια να ολοκληρώσει και ξεκινά από εκεί που σταματά η Οδύσσεια του Ομήρου. Για τα έργα του «Καπετάν Μιχάλης» και «Τελευταίος Πειρασμός» η Ορθόδοξη και η Καθολική Εκκλησία είχαν ζητήσει το διωγμό του.
Ο Νίκος Καζαντζάκης δεν εκτιμούσε τους αδύναμους, τους φτωχούς, τους άσημους και το θάνατο. Ελκυόταν από τους ισχυρούς και τη διασημότητα.
Έζησε την αναγνώριση του έργου του, τιμήθηκε με βραβεία και αξιώματα, όμως μεγάλη του απογοήτευση υπήρξε το γεγονός ότι δεν τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας. Στο τελευταίο έργο του «Αναφορά στον Γκρέκο», όπου μυθοποίησε τη ζωή του, αποκαλύπτει τα τέσσερα «σκαλοπάτια» της δύσκολης ανοδικής δημιουργικής πορείας του: Χριστός, Βούδας, Λένιν, Οδυσσέας.
Ο Νίκος Καζαντζάκης είναι o μοναδικός Έλληνας συγγραφέας που μεγάλο μέρος της εργογραφίας του μεταφράστηκε σε πάνω από σαράντα ξένες γλώσσες. « Αναφορά στον Γκρέκο», «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», « Ο Φτωχούλης του Θεού», «Ταξιδεύοντας» και άλλα. Δημιούργησε έναν από τους γνωστότερους λογοτεχνικούς ήρωες : τον Αλέξη Ζορμπά, ο οποίος ήταν υπαρκτό πρόσωπο, εργάτης στα λιγνιτωρυχεία της Μάνης.
Στη ζωή του συντροφεύτηκε από δυο σημαντικές γυναίκες :τη λογοτέχνιδα Γαλάτεια Αλεξίου και την Ελένη Σαμίου.
Πέθανε στις 26 Οκτωβρίου 1957 στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας από ασιατική γρίπη. Κηδεύτηκε στην Κρήτη με μεγάλες τιμές και στον τάφο του αναγράφεται το παρακάτω απόσπασμα από την Οδύσσειά του: “δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος».